Dinsdag. Het schrijven van dit weblog heeft ook iets lastigs: ik ben zo betrokken, zo midden in het proces aanwezig dat enige afstand mij vreemd is, een dramaturg die dagelijks bij het werken aanwezig is, of een assistent van de regisseur zou een geschiktere scribent zijn, die zou zich ook woorden van kritiek kunnen permitteren, zeker tegenover mij. Ik adoreer mijn spelers, zal geen kwaad woord over ze melden, wel hun twijfels, niet de mijne. Een dramaturg kan ook afstandelijk inhoudelijker op de materie ingaan, ik ben partij: de Drie Zusters is het theatrale wonderwerk van de vorige eeuw die nauwelijks een jaar oud was toen dit stuk het eerste gloeilamplicht zag. De verbindingen, de tekstuele leitmotiven waarmee het doorgeweven is verbazen mij nog dagelijks, iedere dag vallen er weer andere tekstverbindingen op: vandaag het woordje "vreemd", hoe vaak dat niet in de tekst voorkomt. Zou dat iemand opvallen, zou het opvallen wanneer de acteurs zich bewust zijn van die tekststructuur buiten hun rollen om? Of de frasen over de herinneringen, de onwillekeurige herinneringen a la Proust, het doen denken aan een voorwerp in combinatie met een gebeurtenis van nu, een weersgesteldheid op een dag van jaren geleden in combinatie met een gevoel van vandaag. Of zou Tsjechovs moderne scene gebruik opvallen, met zijn nauwelijks tot elkaar gerichte teksten, het lijken langs elkaar heenschuivende teksteskaders, schepen die elkaar in de nachtmist passeren. Vaak roep ik in vreemde extase, horen jullie wel wat je zegt, hoor je dat je tien bladzijden geleden het tegenoversgestelde hebt beweerd?
Ik blijf dus de onbetrouwbare verslaggever, ja de dramaturg die buitenstaander met een been binnenboord, ben ik jammergenoeg niet, dus moet de lezer het doen met mijn bevooroordeelde verslaggeving, zo subjectief als maar zijn kan.
De doorloop was prachtig, in een woord prachtig, daar moet u het mee doen, volgende keer zal ik, listig schiftend mijn werkaantekeningen in dit log verwerken, nu geef ik me de kans om te gaan slapen, tot morgen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
Leuk dat jullie de foto's op de weblogs hebben geplaatst! Ik beloofde een reactie als ik mijn artikel had geplaatst op Cultuurpodium.nl en bij deze dus.
Het is te vinden op:
http://www.cultuurpodium.nl/pivot/entry.php?id=1479
PS die weblog over Oblomov is inderdaad ook heel interessant en inspirerend.
"Alles is goed alles komt van God. Maar ik weet dat als ik naar Moskou zou gaan dan, zou alles anders worden. Ik zou gelukkig zijn."
Beste Hans, succes met repeteren. Ik kom snel kijken. Het belooft een mooi ding te worden! (knock on wood)
groet,
Francis
Beste,
Even een reactie op de beschouwingen over het wel en wee van een bevlogen regisseur, een groep jonge acteurs en hun verhouding met een Russische klassieker.
Ik heb vandaag in één ruk alle weblogs na elkaar gelezen, als een spannend boek, waarvan het einde gelukkig nog niet in zicht is. Eigenlijk was het meer een beeldverhaal, want de pittige schrijfstijl zet moeiteloos de verbeelding aan het werk.
Ik kan alleen maar stellen dat ik oneindig veel heb genoten van de wijze waarop dhr. Croiset met enkele goedgekozen, rake bewoordingen de sfeer op en rond de repetitieruimte weet te schetsen. We mogen getuige zijn van de twijfels van een man met jarenlange ervaring, het aftasten van de aanstormende acteurs, de opluchting na een goede repetitiedag, het genieten van het spel, het samenhorigheidsgevoel.
De doorsnee theaterbezoeker zal er wel geen besef van hebben hoe bij elke productie fragment na fragment wordt ontleed, de zinnen uiteengerafeld, de personages als het ware tot op het bot worden uitgebeend tot zij uiteindelijk bezit nemen van de spelersziel. Geen enkele zin, geen enkel woord wordt ‘zomaar’ uitgesproken.
Dank dat jullie ons laten binnenkijken in jullie diepste zelf, in jullie wereld van het nooit af zijn, het telkens opnieuw proberen, anders beleven en aanvoelen, elke dag opnieuw…
Mijn be(ver)wondering hiervoor
Claudine
Een reactie posten