Donderdag 16 aug.

Onderweg naar Focus in de auto mijn dagelijkse Proustcollege onderdompeling, ben nu al aan de vierde Hoorcollege CD toe. ik vermeld it niet uit gewichtigdoenerij, zo van overdag met Tsjechov en dan ook nog in de auto Proust, maar om een beeld te geven van de staat van voorbereiding die nodig is om de zusterwereld in te kunnen duiken zonder de restanten van het eigen leven dat ook zijn deel op eist, de luchtsluis waar je doorheen moet om een vebeeldingswereld vorm te geven.
Weer een vreemde dag, nu was er dus in de middag een filmploeg om twee scenes vast te leggen, en een serie interviews af te nemen, heel professioneel. Bewonder het opvangvermogen van deze jonge spelers, ze zitten in zo een ingewikkeld creatief proces dat eigenlijk het licht van buiten nog niet kan verdragen, in ieder geval zo zie ik het, ergens in een geheim laboratorium, ver weg waar met onbekende middelen een zusterklimaat wordt gebrouwen.
Ik was werkelijk niet op mijn best vandaag, zouden ze het gemerkt hebben? Las gisteren het weblog van olga-anne, over haar tsjechov-worstelen tijdens het fietsen, ontroerend om te lezen: hoe zeg je ongeveer tien keer in een rol dat je Moe bent zonder dat het publiek meteen in slaap valt. Het eerste wat we deden vanmorgen was het daar over hebben met elkaar, we kwamen er uit: gewoon zeggen die tekst en niet spelen, niet spelen dat je moe bent, gewoon kwiek doorspelen en dan het tegendeel zeggen, simpel, publiek doet de rest, publiek vangt die mededeling op en verwerkt hem in zijn onderbewustzijn en relateert alles van de oudste zuster met haar vermoeidheid, publiek ziet haar er tegen vechten en er niet aan toegeven, Publiek brengt dan haar staat in verband met de handelingen die ze pleegt. En begrijpt waarom ze niet doorheeft dat de vracht hulpgoederen voor de slachtoffers van de brand voor de oude dienstbode te zwaar is, door haar vermoeidheid gaat ze plompverloren door met het opstapelen van weg te geven kleren. Het is een andere manier van slecht omgaan met het personeel dan die van Natasjsa die ook nog eens van de oude dienstbode eist dat die op staat wanneer zij binnen komt, twee verkeerde behandelingen, de ene door vermoeidheid, de andere door hyper stress van de bewijzerige soort.

Tussendoor een afschrift op mijn tafel van een pagina lang interview dat in Intermediair gaat verschijnen, bedwing ternauwernood nieuwsgierigheid. Voor Kroft begint het nu een lastige tijd te worden want nu moet ze zich behalve op het co-regieschap ook wijden aan het doelmatig assisteren van de productionele kant van het zustergebeuren, trof haar dus met stapels lijsten aan op een vergadering met de ontwerpsters en de theatertechnici, die aanblik gaf vertrouwen, alles wordt dus geregeld. Ik ben voor medewerkers kanp chaotisch want ik wil mijn invallen ogenblikkelijk in praktijk bewezen zien en ja, dat gaat natuurlijk niet, besef ik ook wel, en toch wil ik het.

Toen de filmers weg waren probeerden we de vierde acte uit, klopt allemaal nog niet, slot is nog niet in orde, ik wil ze zo graag aan het einde van de voorstelling schuilend onder de grote parasol, maar zover zijn we nog niet. Belangrijker nu is de kracht die Olga op moet brengen, tegen haar hoofdpijn en vermoeidheid in om haar treurige zussen bij te staan. Ze straalt een mooie kracht uit, ze is de vervangende moeder, de echte is al elf jaar dood, toen de jongste tien was, rekenden we uit moet de moeder zijn overleden, logisch dat de oudste zuster die toen zestien/zeventien geweest moet zijn voor haar jongere zusjes die taak overnam. De Vader wordt voor mij steeds meer de dominee uit Fanny en Alexander van Bergman, de zusters-vader was dan wel geen dominee, maar een brigadegeneraal, misschien nog wel erger. Hun broer bekent dik te zijn geworden na diens overleden, alsof hij onder een druk vandaan kwam waardoor zijn gewicht toenam. Ian de Dokter begint zich steeds meer thuis te voelen in zijn scherpe nihilistische waarnemingen, er wordt naar geluisterd en niet geluisterd, hij is de duistere god van dit gebeuren, hij bepaalt het denken, hij zet ons geregeld op de grond, ons publiek, en ook de spelers wanneer die weer eens hun hoogdravende en niet realistische toekomstgedachten spuien. Eigenlijk is iedere repetitiedag een volledige voorstelling, een kleine zaal voorstelling voor twaalf toeschouwers die er iedere keer van onder de indruk raken: om grote zalen van dit stuk te vervullen is een aparte techniek nodig, vergroting met behoud van de "kleine" intimiteit. Een schone taak.

Morgen Vrijdag, spelen we het hele stuk, een summing up van ons werk van deze week, waar echter geen conclusies aan mogen verbonden, niet in kwaliteit, niet in tijd(voorstellingsduur) maar wel in voortschrijdende diepgang, in besef van de inhoud van het stuk, dwarsverbindingen moeten worden blootgelegd, steekspel van blikken, onbegrip over verkeerd geplaatste woorden, wanhopige pogingen de geliefde te bereiken, het niet kunnen luisteren of accepteren van de afwijzing, het blinde doorzetten, het proberen af te dwingen van het gunstigste lot, en het mislukken van dat alles, ben benieuwd.