Maandag 20 augustus

Dit wordt een korte beschrijving. Vandaag hebben Kroft en ik voor het eerst gescheiden gewerkt, losse repetities, was erg prettig. Kan Kroft eindelijk haar opgekropte energie kwijt, ben benieuwd. Voor de acteurs denk ik wel plezant om eens wat extra aandacht te krijgen en weer eens anders verwoord. Ik bepaalde mij tot het relaties uitpluizen, hoe zit Tuzenbach in elkaar, bestaan er nog zulke hardnekkige minnaars, zulke doorzetters, tegen alle verdrukking in, die keer op keer worden afgewezen en zich niet uit het veld laten slaan. Minnaars die in Tsjechovs wereldbeeld niet met erotiek bezig zijn maar met idealisme. Moeten wij dat niet een beetje omdraaien? Zet hij het platte overspel van Natasja niet express tegenover Tuzenbachs "zuiverheid"? Waarom gaat Irina uiteindelijk in op zijn huwelijksaanzoek, jaren later, omdat ze hem niet kan weerstaan, omdat ze niet alleen wil blijven, omdat zij zijn idealisme deelt, het "werken" ? Hoe secuur wijst zij zijn liefde af, zitten in haar woorden misschien verlokkingen die wij als publiek niet opvangen? Geeft zij signalen af die alleen Tuzenbach in zijn voordeel interpreteert? Wat heeft de wereld aan de Tuzenbachs? Het gesprek erover maakt Tanya, onze Irina, opener, minder bozig, tot nu toe zat er irritatie in haar afwijzen, zo van, man hou nou eens op. Begrijpelijk maar niet geheimzinnig, niet dubbel genoeg. Toen we op de repetitie uitvonden om Irina slapend in Tuzenbachs armen op te laten dragen, en van zijn dialoog een monoloog voor het publiek bedoeld te laten maken, verschafte ons dat een exta inkijk in T's karakter, zo van ik zal jullie wel eens even uitlegeen hoe mijn baronnen-naam in elkaar zit, waar ik precies vandaan kom, dat ik helemaal geen Duitser ben al lijkt mijn naam daar op te wijzen. Ik denk dat iedere man in periodes van zijn leven wel een Tuzenbach wil zijn, en is geweest, en een Dulcinea na wil jagen, voor wie hij de windmolens in zijn ziel wil bevechten.. En daagt er dan een windmolen, concreet, staat zijn Dulcinea klaar, is de huwelijksdag bepaald dan laat hij zich in een nutteloos duel neer schieten, onze dode don Quichotte met de drie dubbele achternaam. Die rol had ik ooit wel eens willen spelen, heel lang geleden, maar misschien had ik hem dan niet begrepen. De driezusters gaat niet over Moskou, de drie zusters gaat over de liefde, laten we het daar op houden, de liefde.