Vrijdag 17 augustus

Het is nu Zaterdag, gisteren hadden we weer een doorloop, na een week hard schaven was het weer tijdom eens te zien of we vooruit gaan. Het werd Ja en Nee, de flonkering was er af, het was rustiger, iedereen, werkelijk alle spelers waren sprongen vooruit gegaan en toch ontbrak er iets, die flonkering. Eigenlijk was het een beetje saaier geworden, wanneer een gezamelijke poging verzandt in braaf opdrachten uitvoeren is de spirit er uit, iedereen voelde het, en ploeterde toch rustig door, verzamelend wat er was bereikt en daar op rustend,Dat was dus saai, met uiteraard uitzonderlijk mooie momentjes. Belangrijk eigenlijk, je bewust zijn dat een voorstelling in wording niet van de grond komt, dat levert stof op om aan ontbrekende inspiratie te gaan werken. We maakten eigenlijk een vrij traditionele Tsjechov mee, niet erg, het verhaal werd goed verteld, maar de reden waarom we het doen ontbrak, was niet te zien. Wij waren de dag nog zo mooi begonnen, eventjes iedereen bij elkaar voor aanvang, alleen de spelers, Kroft ,Rosanne en ik. toespraakje, samenspraakje, opwarmertje, mooi clubje in een winning mood.
Olga begint met haar eerste zinnetjes ons toe te spreken, toen een van de spelers vlak voor haar voeten, en in mijn ooghoek, nog eventjes zijn sokken ging uittrekken en omstandig aan zijn tenen begon te wrijven, alsof het nog een leslokaal op de toneelschool was. Ik onderbreek Olga, iets dat ik nooit doe, word op een beheerste wijze boos, er worden verontschuldigen geuit, we beginnen opnieuw, of liever Olga begint opnieuw, en toen kwam het niet meer goed. Sfeer weg, inspiratie weg. Had nog een keer moeten stoppen, vijf minuten koffiepauze moeten geven, maar dat deed ik niet. Arme Olga, die zo stralend wilde starten, was en bleef er uit, ze kreeg black-outs, en was eigenlijk meer en intensiever bezig die indispositie te maskeren dan een oudste zuster te spelen. Zo dapper van haar, maar het stuk kwam niet meer van de grond, het vliegen was voorbij, en het flonkeren was gedoofd. Door een sok en een gewreven teen!
Alleen Natasja liet zich niet in de luren leggen, ze had zich voorgenomen alles wat we deze week hadden gerepeteerd te verwerken, mij te laten zien, hoe hard ze had gewerkt buiten de repetities om, en het vertrouwen uit te stralen dat een creerende actrice zich door geen sok of teen in de luren laat leggen. Ik overdrijf natuurlijk fors, als een sok en een teen een hele voorstelling laat kelderen is er natuurlijk meer aan de hand. De sok-en-teen-acteur zelf had nergens last van en speelde zijn beste aandeel tot nu toe. Ook het niet-flonkeren legde veel misverstanden bloot, veel losse draadjes, veel niet passende toneellijntjes, dus werd het al met al een waardevolle doorloop die een tiental bladzijden aantekeningen opleverde, die ik na afloop gedeeltelijk meedeelde, want het verzwegene wil ik eerst dit weekend overdenken en dan uitwerken en maandag rustig aan mijn spelers meedelen.
Carl de componist stoeide met klanken, en ook dat was leerzaam, hij heeft een aangrijpende leitmotiefje ontwikkeld, dat alleen te vaak herhaald werd, heel filmisch, maar toneel is geen film en verdraagt die romantiek niet, ook weer leerzaam, spaarzaam met mooie dingen omgaan, dat had hij zelf ook wel door. Ja, zei hij, zo wordt het dokter Shivago, en dat is niet de bedoeling,
Na afloop verschilden Krift en ik diepgaand van mening over het gebruik van het voordoek, ik wil het voordoek en zij niet. Ik vind het langzamerhand zo ouderwets en achterhaald om altijd met open doek te beginnen, publiek ziet dan een niet belichte scenografie, die er altijd knullig uit ziet, publiek ziet dan acteurs als vreemde schimmen opkomen, hun plaats innemen en dan met een mooi lichtje erop beginnen met spelen. Ja, dat we spelen weten we toch, dat is zo maar ik wil een andere wereld tonen en niet suggereren dat alles maar gewoon is. Dat kan bij veel stukken, bij deze interpratie volgens mij niet. Nu draaf ik door en laat ik Kroft niet aan het woord, zal haar uitdagen dit meningsverschil op een volgend weblog van haar kant te belichten. Als compromis, ja compromis want we hebben wel een kwartier gediscussieerd over het voordoek en niet over de inhoud van het gespeelde, liet ik weten dat we het tijdens de generales op twee manieren zullen uit proberen, wie weet overtuigt ze mij. Van mij mag de voorstelling al begonnen zijn wanneer publiek de zaal binnen komt, maar dan duidelijk als voorstelling, maar dat lijkt me zo pretentieus, enfin, laat ik mijn oordeel opschorten. We gaan tenslotte al changeren bij open doek, van de eerste naar de tweede, van de tweede naar de derde acte. Dan is het pauze, doek dicht. en na de pauze biedt het decor een volstrekt ander beeld, en dat zou dan als we consequent zijn ook bij open doek "verkocht" worden, nou het is duidelijk ,ik weet het nog zo net niet. Laatste zin van het stuk, wisten we het maar, wisten we het maar, Tsjechov is op alles voorbereid.
P.S. de reagerende Lezer van afgelopen Maandag moet nog even op zijn antwoord wachten, mijn computer is stuk dus ik kan zijn tekst even niet tevoorschijn halen.