dinsdag 14 aug. en woensdag 15 aug.

Woensdag over dinsdag 14 aug.
Gisteren niets geschreven, te gecompliceerd allemaal, om op zulke overdrukke dagen die niet alleen met drie zusters zijn gevuld maar ook met planningen voor het volgende seizoen met de daarbij behorende rolverdelingen, in de late avonduren een evenwichtig verslag van de repetities te construeren. We werkten gisteren erg hard aan de derde acte, acteurs vonden me niet duidelijk, word ik moe of zo, zeg ik onzin, dan slaan twijfels toe die als hinderlijke gezellen mij al veertig jaar achtervolgen. Troost is dat anderen weer alert reageren op ieder wenkje, ach eigenlijk allemaal niet belangrijk, ik vermeld dit om de schijn te vermijden dat in dit repetitieparadijs nooit eens iets mis gaat.
Hoe eerlijk kan je zijn, wat verzwijg ik, alles moet natuurlijk altijd de positieve kant op, kleine irritaties op vermoeidheid schuiven, want wat er in werkelijkheid in een lokaal aan de hand is daar komt toch niemand achter, zelfs de documentaireploeg van de Avro niet die twee tot drie keer in de week bij ons bivakkeert. Acteurs in hun pogingen moeten ook beschermd worden, ik heb makkelijk praten,ik hoef niet te spelen. Morgen komt er al weer een andere filmploeg nu van het bedrijf van Van den Ende zelf om voor de inleidingen en nabesprekingen repetitiefragmenten op te nemen. Geweldige goodwill. want de toneelafdeling heeft daar geen geld voor.. Derde bedrijf, het brandbedrijf krijgt mooi vorm. Hoe bewaak ik alles wat er aangeboden wordt, zelden zoveel zuiverheid gezien, zelden zo trucloos zien repeteren, wat ik al vaker schrijf, dat bagageloze spelen is zo eerlijk. zo echt dat ik sommige regels uit de mij toch overbekende zusters voor het eerst hoor, of met elkaar in verband breng. Na afloop van de repetitie nog een lang gesprek met de actrice die in friesland Irina speelde en een stukje van onze repetitie bij woonde. daarna vergadering voor vandaag voor bereiden. Te laat naar bed.

Woensdag 15 aug.
Vierde acte, na een slopende vergadering.
Acteurs zagen mijn afwezig glazig binnenkomen, en zetten zich hyper geconcentreerd in. Masja en Irina openden afgronden en vergezichten, ze varieren of ze als in een vioolconcert eigen gevonden cadanzen uitproberen, wat zou Tsjechov dit prettig hebben gevonden, die twee moderne vrouwen die zo actueel met zijn honderd jaar oude tekst omgaan. Alle drie de zussen zoeken en zoeken, na in dat brandbedrijf voor het eerst met zijn drieen te kunnen spelen, de eerste scene van het eerste bedrijf wordt tenslotte onderbroken door die vele interrupties van de baron en de dokter. Hier bekent Masja haar affaire met de commandant, ze deed het lachend, vrolijk bijna, daardoor werkte het zo tragisch, je zag haar afgrondelijke angst voor het vergooien van haar leven en tegelijkertijd de verslaving aan haar geliefde.
Wat zou het overigens goed zijn als de studieleiders van de drie toneelscholen zich eens op de repetitie vertoonden om minstens waar te nemen hoe verschillend de achtergrond is die zij hun studenten meegeven, om eens en gros comite te bespreken wat de basisgegevens zijn waarmee een toneelspeler in spe de beroepswei wordt ingestuurd. Alle drie de scholen hoe basaal verschillend zij ook van elkaar zijn in hun educatieve opvatting zouden iets mee kunnen nemen van de verworvenheden of tekortkomingen van hun collegascholen. Er zou een landelijk eindexamen moeten komen voor toneelscholen van onafhankelijke leraren voor de algemene vorming, voor het basispakket dat in de rugzak van de toekomstige speler zou moeten zitten.Dan kunnen de drie scholen verder hun specifieke opdrachten binnen de eigen beoordelingen houden, maar het algemene aspect van het in het openbaar optreden met teksten van schrijvers voor zalen van minstens vijfhonderd mensen moet een apart onderdeel worden, waar specifieke eisen aan gesteld worden. Hoe kijk je naar een stuk, wat zou je er mee willen zeggen. hoe help je met je collega’s een ensemble opbouwen. Het zou geen probleem moeten zijn dat toneelstudenten die ambitie niet zouden hebben, het is een apart vak namelijk, net zoals studenten in Amsterdam voor de Kleinkunst worden opgeleid, iets heel specifieks.

Enfin, ik gooi maar weer eens een toneelschoolbommetje, laat het wat reacties opleveren en niet alleen van de scholen, maar ook van de afgestudeerden. Ik wil graag dit strijdperk in, alles voor het behoud van die fragiele vorm die toneelspeelkunst wordt genoemd. Het ga u allen goed, en speciaal de lezer die afgelopen maandag reageerde, as zondag ga ik u antwoorden.