Vrijdag 21 september

Het is nu vrijdagavond, drie dagen na de premiere en weet nog steeds niet hoe ik verder moet met dit schrijfsel. Er is inmiddels veel kritisch geschrjf in de kranten voorhanden, de een vindt het mooi de ander niet, de een looft het decor en de ander schrijft het weg, weer een ander vindt dat ik het stuk niet goed heb bewerkt, heb het in het geheel niet bewerkt, dan zou ik dat er wel bij gezet hebben, weer een ander schrijft een vreemd verhaal over een samovar in de avond editie van de NRC, dat de volgende dag in de ochtend editie ongecensureerd , dus uitgebreid, en daardoor nog vreemder is, en steeds van verkeerde historische betekenis van het cadeau geven van een samovar uitgaat.

Maar het meest geschokt ben ik door de verwijten dat de spelers te jong zijn. Zoekt u, dames en heren van de pers eens wat leeftijden op van acteurs en actrices in de grote en kleine zalen die zonder problemen het leeftijdsprobleem leken te hebben geelimineerd, en ineens moeten mijn spelers over de knie. Zo helpt de pers ieder initiatief om leven te persen in het nederlands toneel door slordigheid om het leven. Het is onverstandig om op de kritiek in te gaan, het is aandacht geven aan iets dat negatief was, en dat moet je niet willen. In de Times Literary Supplement stond zo'n mooi stukje waarom je dat niet moet doen, en het is waar, je kan beter je mond houden, en als je het dan niet laten kan alleen feitelijke onjuistheden aan te kaarten. Dat ga ik zeker doen maar nu nog niet. Alleen krijgt heer Takken de samovar binnenkort om zijn oren, want die heeft zijn lezers gewoon aantoonbaar verkeerd ingelicht.

Afgelopen woensdag speelden we in den Bosch voor heel veel bezoekers, meer dan menig prestigieus gezelschap met volwassen en ervaren acteurs dezer dagen mag ontvangen. Er was een voorbespreking waar ik de bezoekers vroeg wat hun motivatie was om naar deze voorstelling te komen: de een om het stuk, de ander omdat het door louter nieuwe acteurs werd gespeeld, de ander omdat hij de programmering van van den Ende blindelings vertrouwt, weer een ander omdat ze zelf een van drie zussen was. De voorstelling die volgde was wat kwalitiet betreft gelijk aan die van de premiere, alleen zonder die nervositeit. De spelers waren moe, ze hadden flink doorgefeest na de premiere, en misschien was het die vermoeidheid die hen vrijer maakte, en hen nog spontaner aan het werk zette. We hadden weer een paar regeltjes geschrapt op plekken waar we inzakkingen vermoedden en werden prompt beloond door de programmeur van het theater die de spelers een drankje aanbod en hen enthousiast vertelde hoe de avond in een oogwenk voorbij was, veel te snel, ze had er nog wel uren van willen genieten.

Gisterenavond met het grootste deel van de cast naar een try out van Ciske de Musical geweest, een uitzinnig uitverkocht Hoorn genoot met volle teugen van dit nieuwe spectakel dat geheel uit het eigen van den Ende laboratorium vandaan komt, mooie muziek van Vrienten, werkelijk originele muziek, flitsende show, dat zal wel goed gaan met dat altijd weer ontroerende verhaal van het Amsterdamse straatschoffie.

Het gewone leven herneemt stukje bij beetje zijn normale vorm, voel me vermoeider dan bij vorige premieres, de inzet is ook wel erg groot geweest. Decorbesprekingen voor Moeder Courage, rolbezettingen voor repertoire voor het volgend seizoen, planning voor de nieuwe auditieronde voor het volgende cum laude project vullen nu de dagen, het zal nog wel eventjes duren voor ik een ritme terugvind waarbij webloggen weer gewoon wordt. Het is merkwaardig dat ik nooit verander in mijn betrokkenheid bij wat de spelers verder gaan doen met ons stuk, ik ga ze vaak volgen, tot ze genoeg van me krijgen, het stuk is nu immers van hen en ik moet ze loslaten. Maar ik zal mijn best doen in ieder geval die ene trouwe lezer die reageerde op dit geschrijf niet teleur te stellen.