Het is nu zondag, de doorloop van eergisteren is nog niet voorbij, hij briest nog door in mijn hoofd: ging het goed, wat is goed in dit stadium, het ging goed, aan alle uiterlijke voorwaarden voldaan, ingelopen in tijd, mooi samenspel, geen nervositeit, geen zichtbare nervositeit in ieder geval, geen krampachtige pogingen te ontkennen dat er zoveel mensensoorten meekeken, ach niet alles lukte, maar zoveel regeltjes wel, zo boven verwachting mooi dat ik me schuldig begin te voelen mijn "kinderen" straks aan een grotere openbaarheid prijs te geven, en dat ik ze in de generaleweek moet gaan vragen "groter" te spelen, "verstaanbaar" te zijn, terwijl we nu in dit veilige lokaal alleen met kwetsbaarheden bezig waren. Ik ben in ieder geval al blij dat ik deze drie zusters heb gezien, dat neemt geen criticus, in de krant of in de zaal, mij meer af.
Judith Herzberg leek heel tevreden, ze had wat aantekeningen over haar vertaling gemaakt, vond dat ze bepaalde woordjes verkeerd had geplaatst, ze vond de spelers mooi, de voorstelling in aantocht mooi, "wat een stuk, he", dat was wel het algemene gevoel, "wat een stuk he", ook de toch in financien heersende hoge pieten van het bedrijf waren geroerd, "dat jullie al zo ver zijn", achterdochtig als ik ben riposteerde ik direct "dus nog niet ver genoeg", "jullie hebben nog achttien dagen, wat kan er dan niet allemaal nog gebeuren", ja ze hebben gelijk, men is nooit ver genoeg. Vandaar, zodoende.
In de vrijdagse avonduren met de artistieke staf aangevuld met mijn neef Vincent gaan eten in restaurant Amsterdam, waar we elkaars commentaar aanhoorden en uitwisselden, de taken voor de komende week verdeelden, en ieder op onze eigen manier de voorstelling in wording aan het verwerken bleven. Gelukkig zag iedereen er iets anders in, zo hoort het ook, het stuk doet iedereen diep in zichzelf graven, zo hoort het ook, toneel is voor de enkeling, al zitten we met zijn zevenhonderden in de zaal, iedereen ziet een ander stuk. En wanneer dat al bij de eigen staf begint geeft dat voor mij aan dat we op de goede weg zijn.
Op de Zaterdag gingen de drie zusters met hun drie moeders op een foto-shoot voor de Margriet, ja ja. En vandaag zitten de drie zusters, met of zonder hun moeders in de talkshow van JanPaul Bresser, de Kersentuin, in de schouwburg van den Haag. De Drie Zusters in de Kersentuin, een mooi moment in JanPauls nieuwe carriere. Ik was er graag bij geweest maar had iets anders te doen, vandaar, zodoende.
Hoe ik dit weblog de komende week moet doorzetten is nog een groot raadsel voor me, omdat ik elke minuut die ik het werkproces ontneem om mij in dit ijdele schrijfgenoegen te storten, zal moeten terugbetalen, wanneer een en ander over veertien dagen niet het resultaat biedt als mij nu voor ogen staat, vandaar, zodoende groet ik u, geachte lezer, tot ziens waar dan ook, wanneer dan ook, misschien maandagnacht na de Bouwdag in de Flint (Amersfoort)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten