Woensdag 19 september, de dag na de premiere...

Het hoge woord is er uit, "wisten we het maar," de laatste kreet uit de zusters klonk gisteren op de premiere. Ging redelijk goed allemaal, toch blijft er in de tweede acte een "zak" zitten, je voelde aandacht weglekken onnaspeurbaar, ligt niet aan de spelers, misschien aan de compositie, of aan aandachts verdeling. In de vierde acte raakte de electriciteitsafdeling van de stadsschouwburg onklaar, overbelast en bleef er maar een rijtje spots over. Ramp, door het publiek nauwelijks als zodanig ervaren.

Voor aanvang met mijn clubje om zeven uur op de grasmat, laatste bespreking die werd afgesloten door de dokter, Ian, die een stuk uit Corinthiers voorlas, over Geloof Hoop en LIefde, wat een geweldige tekst, wat een geste. Niets E.O achtigs, want dat denk je nog al gauw bij zo'n aankondiging. We waren ontroerd, nooit zoiets meegemaakt. Deze periode leverde veel "nog nooit meegemaakts" op, deze "aanstormers" zoals ze consequent door de PR afdeling worden betiteld zijn nog niet aangetast door de praktijk, en blijven dus verbluffend spontaan. Je voelde wel de nervositiet gieren over de grasmat, maar ze hadden er duidelijk zin in. Doek ging op en ja hoor, als een kudde veulens sprongen ze door de zuster-weide, teksten grazend, ogen knipperend tegen het openbaarheidslicht, je voelde dat publiek ze omarmde met aandacht. Aandacht die ze voortdurend wisten vast te houden.

Tegen gewoonte in bleef ik in de zaal zitten, opgesloten in een rij, niet op mijn vaste plekje op de hoek van de vijfde rij, zoals altijd, maar verder achterin, onrustig, leek alsof ik er niet meer bijhoorde. In mijn verslag van maandag ben ik vergeten te vermelden dan Kroft voor de tweede keer in een jaar met haar fiets in de tramrails was beland, nu vlak voor de schouwburg, en via het ziekenhuis t horen kreeg dat haar hand was gebroken en haar schouder gekneusd, het zal je maar gebeuren in dit soort dagen! Wat hadden we met haar te doen!. Hoe krijg je het voor elkaar! Lijkwit strompelde ze naar de acteursbijeenkomst om de spelers een vlammende peptalk te geven voor de ambulance haar naar de EHBO vervoerde! Dappere Dame!
Nu het werkproces voorbij is merk ik dat ik steeds zakelijker begin te schirjven, het is duidelijk dat de spelers de Zusters hebben overgenomen, dat ik als een dirigent zonder armen aan de zijlijn sta, lastig. Heb ook geen idee hoe ik nu verder met dit log moet, reacties beschijven? Weet ik niet. De reisvoorstellingen vermelden de komende tijd, de dag na de premiere Den Bosch, de kranten? Ik weet het niet. Hoe moet ik een bijeenkomst van de drie scholen beleggen, hoe krijg ik hun studieleiders bij elkaar om een goede evaluatie op te zetten, willen ze dat wel, hebben ze genoeg van mijn eigenwijze uitlatingen over het verschil in opleiding? Als de kruitdamp is opgetrokken misschien wel doen, het is te belangrijk, dit speelinitiatief is te innoverend om het maar ongemerkt aan de scholen voorbij te laten gaan.

Het is nu half een in de middag nu ik dit schrijf maar in mijn gevoel zit ik nog steeds in de zaal en hoor als een in het heelal zich herhalende echo "wij bestaan niet" klinken. Geweldig dat een commercieel bedrijf als dit zich durft te wagen aan die ongemakkelijke teksten. Er zelfs een tekstboekje van heeft uitgegeven, een tekstboekje in deze beeld-tijd, de tekst van Tsjechov in de verkoop bij een musical grootmacht, geweldig, wat een moed hebben ze getoond, en wat waren al die medewerkers trots! En wat was ik trots, als een schooljongen bij zijn eerste rapport, dit boekje was sinds 1973 het honderdtiende tekstboekje dat ik heb helpen uitgeven, klinkt voor ingewijden natuurlijk weer opschepperig, moet hij dit nu weer even laten weten? Ja, ben trotser op die boekjes dan op de vervlogen een-avond-herinneringen die nu weer gedruktstaafd zijn. Mijn tweede driezusterboekje, oei wat blij, van binnen en van buiten. Iets concreets in mijn handen, tekst van Tsjechov, met veel fotos van de schrijver en de spelers erin, prachtig vorm gegeven door mijn trouwe vriend GJ Deunk, feest.