Vrijdag 27 juli

Vrijdagmorgen vroeg.
Straks eerste acte, eerste keer. Ben van plan hele eerste acte vandaag uit te zoeken, helemaal, niet blijven steken op de helft, nee helemaal.
Als ik mijn mond maar kan houden, niet die ellenlange correctie-verhalen afsteek. Zo verleidelijk,je ziet dat ze luisteren, dat ze nog even hongerig zijn als op school, dat ze geen enkele beroepsdeformastie hebben, maar ik moet die verleiding van alles bepalende regisseur weerstaan. Daarbij moet ik Karina volop de kans geven, ze is tenslotte al meer dan vijf jaar bezig met stukken regisseren. Deze positie van tweede man moet niet makkelijk voor haar zijn.
Enfin, de dag moet nog beginnen en ik heb het spoor van problemen dat zich KAN voordoen al weer uitgestippeld. En dan komt ook nog op volle sterkte de filmploeg voor de Avro-documentaire er bij, dus het wordt een volle boel,en ook nog een journaliste die voor Intermediair een vijf pagina's groot interview aan het voorbereiden is.

Vrijdagavond laat.
Gelukt. Hele acte doorgewerkt, prestatie van iedereen, ze kenden bijna allemaal hun tekst, en degenen die nog niet helemaal zeker waren konden goed merken aan hun collega's hoe prettig die zich zonder boek over de vloer bewogen. Heb bij aanvang van de repetitie hen alleen gevraagd: speel alles voor mij, kijk mij aan, hef die vierde wand vanaf de eerste rpetitie op, spreek het publiek aan, leg ze uit waar je rolfiguur mee zit. Niemand in dit stuk luistert toch naar elkaar, we hebben het er
al zo vaak over gehad: het beroemdste stuk van de moderne tijd heeft geen verhaal, geen plot. Het bestaat eigenlijk alleen maar uit eilandjes, menseneilandjes, een archipel van eilandjes, waartussen zich tsunami's van ongenoegens, ongeluksgevoelens, misverstanden afspelen.
Alle acteurs probeerden deze eeuwenoude truc dapper uit, eigenlijk lukte het alleen Olga om dat aanspreken van de zaal een betekenis te geven, omdat zij als enige mij als regisseur ook werkelijk aansprak alsof ze mij het stuk wilde uitleggen. Haar collega's hanteerden een mengvorm van open spelen en een naar binnen gekeerde behoorlijk ingeleefde rolopbouw. Dan krijg je ogenblikkelijk een ,hoe goed gespeeld dan ook, betrouwbare handeling van een stuk dat iedereen kent. Of wat nog erger
is: een stuk waar iedereen een eigen mening over heeft. En ja, ik weet niet wie dit allemaal lezen, geen idee eigenlijk, maar wanneer het toneelliefhebbers zouden zijn, of mensen die dat zouden willen worden, ik kan jullie beloven, er een weddenschap op afsluiten dat jullie nog nooit een talentvoller clubje van VEERTIEN nieuwe spelers bij elkaar hebben gezien. Veertien, precies de opbouw waarmee je een nieuw
toneelgzelschap zou kunnen opzetten, een gezelschap met frisse wangen en geen ingesleten ervaringen die acteurs zo vaak loodzwaar maken. Deze veertien vlinderen over het toneel, ik heb zelden in mijn loopbaan zoveel vlinders in mijn lokaal gehad. Tsjechov schreef in opdracht van een toneelgezelschap in zijn tijd, het Moskouer Kunstlertheater, en daar moesten alle acteurs die goed waren een mooie rol in hebben. Daar profiteren na die eerste, allereerste voorstelling duizenden gezelschappen van die ook ooit de 3Zusters zullen spelen.