Maandag 23 juli 2007
Eerste repetitie voor de Cum Laude voorstelling 3 Zusters
Vandaag mijn eerste zusterdag, nee, heeft niets met verpleegsters te maken, het gaat om Tsjechovs stuk Drie zusters. Anderhalf jaar naar toe gewerkt en dan was het vandaag eindelijk zo ver; eindelijk de hele ploeg bij elkaar, alle medewerkers. Mijn god wat een grote ploeg, veertien acteurs, een pr afdeling van drie man, techniek, publieksbegeleiding, een filmploeg voor een Avro documentaire, de muziek, licht decor, costuums, en mijn compagnon Margreet die het hele zaakje bestuurt als een admiraal zijn vliegdekschip. Verhaaltje gehouden aan de hand van Nele haar decor ontwerp dat in de vorm van een maquette aanwezig was.
Eerste repetitie voor de Cum Laude voorstelling 3 Zusters
Vandaag mijn eerste zusterdag, nee, heeft niets met verpleegsters te maken, het gaat om Tsjechovs stuk Drie zusters. Anderhalf jaar naar toe gewerkt en dan was het vandaag eindelijk zo ver; eindelijk de hele ploeg bij elkaar, alle medewerkers. Mijn god wat een grote ploeg, veertien acteurs, een pr afdeling van drie man, techniek, publieksbegeleiding, een filmploeg voor een Avro documentaire, de muziek, licht decor, costuums, en mijn compagnon Margreet die het hele zaakje bestuurt als een admiraal zijn vliegdekschip. Verhaaltje gehouden aan de hand van Nele haar decor ontwerp dat in de vorm van een maquette aanwezig was.
Het bijzondere gevoel het stuk al eens eerder te hebben geregisseerd, bij het Publiekstheater in 1978 of daaromtrent, gaf me vleugels, ik ken het innerlijk organisme als iets van me zelf, een zeldzaam gevoel dat je normaal bij een stuk dat je voor de eerste keer "doet” nooit kunt hebben. Natuurlijk gaat de voorstelling op geen enkele manier lijken op de vorige, dat zou belachelijk zijn. Hij gaat ook niet lijken op een van de minstens twintig verschillende voorstellingen die ik er van in de loop van mijn leven heb gezien. Maar de kennis ervan, de ervaring die ik er mee heb opgedaan, de kennis van de bloedsomloop ervan is een voordeel waar ik met volle teugen van wil profiteren.
Natuurlijk is het voor de komende vijf maanden het mooiste stuk van het hele wereldrepertoire, bestaat er maar een stuk en dat is Drie zusters, die vlinderlichte treurnis van drie jonge vrouwen die hun plek in het leven niet kunnen vinden en er toch op zo'n eerlijke manier voor
strijden, maar bij god niet weten hoe ze uit hun fuik moeten of kunnen ontsnappen. Zij geven met zijn drietjes aan hoe lastig het is je idealen vorm te geven. Je kunt ze wel najagen, je kunt er mooie verhalen over houden maar breng ze maar eens in de praktijk, wanneer je denkt dat het hele leven een zinloze tijdpassering is: de inwonende dokter die iedereen in een allesoverheersend cynisme voor gaat en hen voor houdt, bestaan we wel echt, denken we dat niet alleen maar, verbeelden we ons niet dat we bestaan, wat doen we hier? Die vragen gaan we stellen in dit stuk, we zullen ze niet kunnen oplossen, we gaan ze "tonen” . We gaan de bezoekers laten zien dat de manhaftige pogingen om in dit leven overeind te blijven een noodzaak zijn, we gaan aantonen dat je bij alle problemen die je tegenkomt in je leven je hersens er bij moet houden, of minstens er voor moet zorgen iemand in de buurt te hebben die je bij stuurt als je de bocht uit dreigt te vliegen.
Vandaag op onze eerste echte werkdag hebben we alleen maar het stuk aan elkaar voorgelezen, vier actes. Hebben we geprobeerd aan onze stemmen te wennen, proberen te luisteren hoe die in samenspraak klinken. En na een pauze waarin een drie-zuster-taart werd aangesneden om onze te waterlating, of nee, het leggen van de kiel te vieren zijn we begonnen met over het stuk en zijn personages te praten. Bovenal moeten we proberen kritisch te blijven bij dit te mooie stuk, we moeten het eerst afbreken in vele sessies om het dan met ons materiaal weer op te bouwen. Tsjechov de mensenkenner, de milde beschrijver van ons dagelijks geploeter verdient dat. Hij zal nooit gedacht hebben dat meer dan honderd jaar later weer een club mensen zich aan zijn stuk gaat vergrijpen.
Als ik die verwachtingsvolle, en ook gespannen gezichten van vandaag weer voor me zie dan voel ik weer die ontroering boven komen die je elke keer bevangt als je aan een nieuw werkstuk begint. En dit is wel een heel bijzondere gebeurtenis, alleen maar net startende toneelspelers aan de streep, geen enkele ervaren speler in de groep. Allemaal hebben ze drie weken geleden hun eindexamen gedaan, en nu staan ze bij de toneelonderneming van Joop van den Ende onder contract om deze grandioze klassieker op nieuw het licht te laten zien.Ben benieuwd hoe dat verder gaat, wordt vervolgd.
Natuurlijk is het voor de komende vijf maanden het mooiste stuk van het hele wereldrepertoire, bestaat er maar een stuk en dat is Drie zusters, die vlinderlichte treurnis van drie jonge vrouwen die hun plek in het leven niet kunnen vinden en er toch op zo'n eerlijke manier voor
strijden, maar bij god niet weten hoe ze uit hun fuik moeten of kunnen ontsnappen. Zij geven met zijn drietjes aan hoe lastig het is je idealen vorm te geven. Je kunt ze wel najagen, je kunt er mooie verhalen over houden maar breng ze maar eens in de praktijk, wanneer je denkt dat het hele leven een zinloze tijdpassering is: de inwonende dokter die iedereen in een allesoverheersend cynisme voor gaat en hen voor houdt, bestaan we wel echt, denken we dat niet alleen maar, verbeelden we ons niet dat we bestaan, wat doen we hier? Die vragen gaan we stellen in dit stuk, we zullen ze niet kunnen oplossen, we gaan ze "tonen” . We gaan de bezoekers laten zien dat de manhaftige pogingen om in dit leven overeind te blijven een noodzaak zijn, we gaan aantonen dat je bij alle problemen die je tegenkomt in je leven je hersens er bij moet houden, of minstens er voor moet zorgen iemand in de buurt te hebben die je bij stuurt als je de bocht uit dreigt te vliegen.
Vandaag op onze eerste echte werkdag hebben we alleen maar het stuk aan elkaar voorgelezen, vier actes. Hebben we geprobeerd aan onze stemmen te wennen, proberen te luisteren hoe die in samenspraak klinken. En na een pauze waarin een drie-zuster-taart werd aangesneden om onze te waterlating, of nee, het leggen van de kiel te vieren zijn we begonnen met over het stuk en zijn personages te praten. Bovenal moeten we proberen kritisch te blijven bij dit te mooie stuk, we moeten het eerst afbreken in vele sessies om het dan met ons materiaal weer op te bouwen. Tsjechov de mensenkenner, de milde beschrijver van ons dagelijks geploeter verdient dat. Hij zal nooit gedacht hebben dat meer dan honderd jaar later weer een club mensen zich aan zijn stuk gaat vergrijpen.
Als ik die verwachtingsvolle, en ook gespannen gezichten van vandaag weer voor me zie dan voel ik weer die ontroering boven komen die je elke keer bevangt als je aan een nieuw werkstuk begint. En dit is wel een heel bijzondere gebeurtenis, alleen maar net startende toneelspelers aan de streep, geen enkele ervaren speler in de groep. Allemaal hebben ze drie weken geleden hun eindexamen gedaan, en nu staan ze bij de toneelonderneming van Joop van den Ende onder contract om deze grandioze klassieker op nieuw het licht te laten zien.Ben benieuwd hoe dat verder gaat, wordt vervolgd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten