Donderdag 26 juli

Donderdag nacht.
Vierde dag zusteren, we hebben doorgelezen en geanalyseerd, zijn nog niet op de helft, allicht. Maar als we op deze manier doorgaan hebben we nog een week of twee nodig, dus we hebben besloten om morgen (vrijdag) de vloer op te gaan. Wie weet heeft het bestuderen zoveel opgeleverd dat de repetities nu op een andere manier aangepakt kunnen worden, het is vast een ander systeem dan men in dit bedrijf gewend is, schrikt men van de ontspannen improviserende manier van werken. Deze prachtige ploeg nieuwe spelers verdienen de meest secure aanpak, ze zijn onbeschreven bladeren, nog niet aangetast door succes noch nederlagen, door teleurstelling noch triomf. Ze zijn nieuw, het is eigenlijk de mooiste ervaring die ik ooit heb meegemaakt.
Ik schreef de vorige keer over het stuk FERAPONT. Boy die Ferapont speelt had zijn laptop, zijn Apple-tje opengeslagen en begon de levensgeschiedenis van Ferapont voor te lezen, iedereen was aangedaan, het leven dat hij bedacht en uitgeplozen had, verzonnen, nee opgedoken uit de bronnen van zijn fantasie was zo mooi, dat ik hem een volgende keer ongewijzigd zal opnemen in deze verslagen. Ook Ian die de dokter speelt verraste iedereen door Russische muziek mee te nemen, muziek die ons Rusland injoeg, doorjoeg en ons liet kennismaken met golven van emoties, Ian maakte met de Vespers van Rachmaninov, met de bas Schaliapin, ons attent op de onvoorspelbare overgangen in de exclamaties van de personages. Onze Hollandse nuchterheid die alles altijd afdekt werd door hem als onnut afgewezen wanneer wij ons als spelers moeten wagen aan die Russen, hij wees ons op de kans onze rollen als open wonden te tonen. Toen kwam Joris, die de kleinste rol speelt: vier zinnen. Vier, debuteren in een beroepssituatie met slechts vier zinnen, doe dat maar eens, terwijl zijn vriendjes grote rollen mogen spelen, en hij slechts vier zinnen tot zijn beschikking heeft, in ieder bedrijf een regel, en perste daar een analyse uit die geen regisseur bedenken kan, maar die de vrucht was van onze manier van omgaan met de tekst. Ook zijn verhaal zullen we afdrukken, volgende week want morgen is hij niet bij de repetitie want zijn broer trouwt, en dat gaat voor nu eenmaal, een broer die trouwt, de ontroering die hem dat zal geven zal hem verder helpen bij zijn vierregelige rol.
Vanmorgen in de bijlage van de Volkskrant meldde onze zeventienjarige schrijver die tachtig wordt, Mulisch: neem Tsjechov met zijn Drie Zusters, ze willen naar Moskou en ze gaan niet, dat is alles, en toch is het een meesterwerk. Precies op tijd komt zo'n uitspraak van de schrijver van De Ontdekking van de Hemel, ze willen maar ze gaan niet, dat is alles, die kern moeten wij laten springen, ons atoombommetje.
Morgen is het filmteam weer aanwezig om de eerste aarzelende pasjes vast te leggen, de eerste stappen, leren lopen, als anderen, als onzelf, al is het laat nu, al is het nacht, al moet er nog geslapen worden, was het maar morgen, ik wil die eerste stapjes zien. Vanavond belde mijn dochter op: haar elf maanden oude dochtertje had zeven stapjes alleen, zonder steun gedaan, zouden mijn acteurs morgen zeven stapjes kunnen doen? Wij zijn pas vijf dagen bezig, Emma deed er elf dagen over.