Dinsdag 24 juli

Dinsdag 24 juli. Tweede repetitiedag voor Cum Laude voorstelling 3 Zusters

Sfeer blijft prima. Iedereen had flink zijn huiswerk gedaan, had de verhaaltjes die ze moesten vertellen over hun rol helder en klaar van uit hun standpunten onder woorden gebracht. Heel intensief bemoeide iedereen zich met elkaar waardoor er een basis werd gelegd voor een open manier van omgaan met elkaar. Nog altijd is er nauwelijks vermenging van de drie scholen tot stand gekomen. Dat verbaast me eigenlijk, het is een soort steun zoeken. Eigenlijk doen de twee van arnhem het nog het beste, omdat ze maar met zijn tweetjes zijn sluiten ze zich makkelijker bij de anderen aan. Maar Amsterdam en Maastricht blijven nog steeds strikt gescheiden. Omdat ze allemaal bij elkaar in de klas hebben gezeten is de manier van elkaar attaqueren veel directer,

Het intensief analyseren van de diverse rolfiguren leidde er toe dat er helder werd geformuleerd dat iedereen zijn eigen rol als uitgangspunt voor het stuk moet zien: als de oude dove huisslaaf Ferapont aan het woord is heet het stuk FERAPONT en levert iedereen zijn bijdrage aan dat stuk, het thema van het verdedigen van het eigen stanpunt als leitmotiv voor het stuk komt boven drijven en blijkt iedereen een goter zelfbewustzijn te geven,
( trouwens we lachen veel )
( maken veel pret)

Toneel is tenslotte serieus geworden kinderspel, ieder kind komt op de wereld als acteur in spe, imitator van zijn ouders. Met broertjes en zusjes spelletjes spelen staat gelijk aan rollen verdelen. Rond ons tiende gaan we daar driftig mee door, computertijdperk of niet, tot we van spelen genoeg krijgen en ons laten misleiden door de ernst van het leven. Enkelen van ons zetten dit spel door, bedenken ernstige formules om te rechtvaardigen dat we met fantasie, met rolfiguren en maar nauwelijks met onszelf bezig zijn. En in die beginfase van een beroepsbestaan als s p e l e r tref ik deze jonge mensen aan, fascinerend, wonderwereld, word er een beetje gelukkig van zelfs. Oppassen dus.