Uitzending Cum Laude documentaire

Morgenavond om 17.00 uur bij AVRO's Kunstuur op Nederland 2, het eerste deel van de documentaire Cum Laude. Deze documentaire volgt de veertien jonge acteurs u allen welbekend uit dit blog, tijdens het maken van 3Zusters, de eerste ToneelMesters-productie. Het tweede deel volgt zaterdag 12 januari. Een must-see!

Het laatste woord van 3 Zusters komt van actrice Tanya Zabarylo

Dag lieve bloggers van het eerste en nu ook van het laatste uur. Hier Tanya, niet meer live vanuit Amsterdam maar back in De Pinte waar de winkels nog op de middag sluiten. Net zat ik de foto's van de laatste voorstelling te bekijken en toen kreeg ik de drang om toch nog even iets te schrijven, voor wie dit ook leest.

We zijn aan dit project begonnen als studenten: onzeker, eigenwijs, hoogmoedig, naief en eerlijk. Naarmate de tour vorderde en we steeds meer verantwoordelijkheid begonnen te voelen, zijn we student-af geraakt. Volwassen niet (want dat worden we hopelijk nooit), maar: mens. Een project als dit maakt geen van ons meer mee: een troep wilde jonge honden met een Tsjechov ter beschikking... En nu vliegen we vanonder Hans' vleugels weg, naar alle windstreken. Al is het eng, we zijn ,denk ik, niet meer zo bang en alleszins niet meer onwetend. En dit neemt niemand ons meer af. Tot ziens vrienden, moge jullie weg gezegend zijn met voorspoed en vooral heel veel liefde. Sluit jullie hart niet als een concertvleugel...

Dank aan ieder
Jullie Tanya


3 Zusters op de gevel van Stadsschouwburg Amsterdam

Tanya Zabarylo over tournee 3 Zusters

Zo internetvrienden, hier ben ik weer (willens nillens) met mijn verslag van de vorige week.

Wij speelden achtereenvolgens in Leeuwarden, Rotterdam, Wageningen en Enschede. We troffen elkaar in Leeuwarden na vier daagjes vrij en moesten elkaar en de concentratie even terugvinden. Ook was er een fout gebeurd bij de catering waardoor die er niet was. Vervelend. Je merkt wel op tour dat het spelen vaak wordt beinvloed door de sfeer in het theater vooraf: is er een gezellige foyer, krijg je een drankje, is er lekker eten enz. Het Leeuwardse publiek was nogal afwachtend, zeer beleefd, maar wel met heel veel jongeren in de zaal, wat heel fijn was. Wat nogal genant was, was dat ik per ongeluk mijn klokje de zaal in slingerde, maar gelukkig vielen er geen gewonden... 
 
Nadien was er een nabespreking met de jongeren (leerlingen drama) en dan blijkt toch dat zij heel veel meekrijgen van de bedoeling van onze interpretatie en genieten van onze vitaliteit. Ik merk dat het meerendeel van de negatieve kritiek komt van het echte theaterpubliek (de regisseurs en acteurs), maar dat 'de gewone mens' er erg van geniet. En dat is toch uiteindelijk onze bedoeling. In de foyer hadden we nog een paar gesprekken met de groep ivm het behouden van concentratie en het terugvinden van de kern van het verhaal dat we willen vertellen. Het ging van engagement tot technische aanwijzingen zoals articulatie. Hoe moeten we elkaar uit blijven dagen?

In Rotterdam was ik zo opgetogen als een dartel hert vanwege het bezoek van mijn twee beste vriendinnen die ik sinds juli niet meer had gezien. Het voelde fijn om twee paar steunende ogen in de zaal te voelen. Wij voelden ons in ons spel gaan als een trein en amuseerden ons kostelijk. Maar toen kwam Hans in de pauze achter en maande ons aan om rustiger te worden, niet te snel te gaan. Soms vergeet ik ook dat ik een accent heb waar sommige mensen echt aan moeten werken. Ik ben namelijk Vlaams... Maar op zich vind ik het niet zo erg dat het eerste en tweede bedrijf heel snel en jeugdig is: zolang drie en vier daar maar een reactie op zijn. Maar Hans heeft gelijk dat niet elke zaal hetzelfde is, en dat we ons tempo moeten aanpassen aan de accoustiek ervan. Oh ja: mijn vriendinnen vonden het geweldig.

Vraag me niet al te veel over Wageningen, ik was namelijk behoorlijk onder invloed. Ik had last van acute hoofdverkoudheid en heb onder een paar ibuprofens het proberen vol te houden. Maar dat neemt niet weg dat de voorstelling niet goed liep: de dokter en Tuzenbach (resp Ian en Michel) probeerden heel veel mooie dingen uit. Vooraf hadden we onder het eten een paar dingen besproken die beter konden. Bijvoorbeeld de carnavalsscene: die herhaalt zich iets te vaak in energie met de liedjes. Dus hebben we besloten daar wat tempoverschillen in aan te brengen en dat werkte gelukkig heel goed. Verder was Irina er wel, met of zonder verkoudheid, ze ging alleen wat vaker zitten...

Aha Enschede! Voor mij zeker een van de leukste tot nu toe! Juiste combi van spanning en ontspanning en een heel erg warm publiek. Ik geloof dat het einde nog nooit zo goed ging. Al met al was het een schitterende week: hoop dat we op deze lijn doorgaan...

Tanya Zabarylo speelt Irina in 3 Zusters & schrijft over haar belevenissen

Aloha Blogspotters
Hans heeft me gevraagd wat te schrijven aangezien hij het niet meer kan doen vanwege andere werkzaamheden en natuurlijk omdat hij niet meer bij de voorstellingen is! Wel was Hans er in Amstelveen. Waarover later meer. 

Ach, hoe gaat het met ons? Deze week waren we voor het eerst sinds juli vier dagen vrij en deze dagen kwamen niet bepaald ongewenst. Ik merkte ook aan mezelf dat ik het soms een opgave vond om te spelen en weer met nieuwe dingen te komen en daarbij ook de anderen te verrassen. Maar ik wijd dat toch aan de vermoeidheid. Het was ook allemaal niet niks. Sommigen van ons vluchtten Amsterdam uit, naar de eilandjes of zelfs naar Italie, nietwaar Jeroen. En straks treffen we elkaar weer in Leeuwarden. 

Maar laten we het eens (zoals beloofd) over Amstelveen hebben. Het was op z'n zachts gezegd niet echt een topavond. Wat er vaak gebeurt bij deze groep (soms ook ten goede) is dat wij elkaar meesleuren in stijl en in sfeer, waarschijnlijk omdat we nog niet ervaren genoeg zijn om individueel staande te blijven. En we zaten eronder. Dat merkte ik alleszins aan mezelf: hoorde mezelf praten, was veel te klein... Dus toen Hans in de pauze kwam vertellen dat hij het niet goed vond, was dat natuurlijk niet leuk maar wel juist om te doen. De vierde akte gingen we dan ook in met hernieuwd vuur en wisten we het wel goed te maken. Ik voelde me ontevreden met mezelf en worstel nog steeds met mijn miezerig mannetje monoloog, elke keer probeer ik andere dingen, maar ik weet nog niet of ik er de essentie weet uit te puren. Nu ja: de dag erna gingen we naar Groningen, en zie: de muze was bij ons, en het werd weer een hele leuke voorstelling voor een volle zaal. Soms wil je als acteur zo graag vatten hoe het kan dat het de ene avond lukt en de andere niet. Of waarom jij denkt dat het vreselijk was, maar het publiek het geweldig vond achteraf. Of omgekeerd. Is het concentratie? Is het de band zaal- podium die magisch geladen moet zijn? Is het de elektriciteit onder spelers? 

Nog een gedenkwaardige avond was Apeldoorn. Een van de leukste voorstellingen tot nu toe: veel nieuwe dingen. En wat er gebeurde bij mijn monoloog (ja jongens, als ik schrijf gaat het ook over mij!) was dat ik niet lette op Anne die ertussendoor komt met zinnetjes, maar dat ik volledig zelf mijn tempo bepaalde. Waardoor bijvoorbeeld: ik ben zo ongelukkig, nu echt een lading kreeg. Nu ja, ik was dus blij, laten we het daarop houden. Wat die avond nog gebeurde, was heel wonderlijk. We hadden op de heenreis ook al in de file gestaan en verwachtten nu naar Amsterdam te vlammen. Maar niets was minder waar. Een ongeluk gebeurde enkele honderden meter voor ons en we heben een uur volledig vastezeten op de snelweg. Gelukkig hadden we drank en nootjes en een sterrenhemel, en hadden we elkaar. Nu kan ik ook zeggen dat ik tussen RIJDENDE auto's heb gerend op de A1, want toen de file verdween stond ik nog ergens bij het andere busje... Oi wat een leven. 

Morgen zien we elkaar in Leeuwarden, tot dan!
Tanya

------------------------------------------------------

28-09-07
Door: Tanya Zabarylo

Dag dag Bloggers
Het is een tijdje geleden dat er nog iets uit onze pen is gevloeid, maar wie kan ons dat kwalijk nemen? Een avant en een premiere zijn gekomen en gegaan en vanaf toen is de tournee officieel begonnen: Three sisters, life on the road. Maar laat ik bij het begin beginnen. De opbouw naar de premiere toe met al onze try outs maakte dat we ons allemaal redelijk zeker van ons stuk waren op de betreffende avond. Alle puzzelstukjes waren gevallen (de belangrijkste toch), tussen de scholen bestond geen verschil meer, het licht was er, het decor en de kostuums. Nu nog een zaal vol Amsterdams publiek en klaar! Niets meer aan doen! 

Ik was niet zozeer zenuwachtig, eerder een non stop gevoel alsof ik zou flauwvallen, maar ziedaar! De eerste galm van de klok weerklonk en alle spanning viel van ons af. en wat hebben we genoten. Het publiek reageerde als een dolle op elke witz en de zaal van zeshonderd man was doodstil wanneer het hoorde. Gelukkig hadden wij het circus aan de ingang niet meegekregen: met rode lopers, fotografen, cameraploegen en overboekingen. Nee, wij waren het gezin Prozorov en friends voor twee en half heerlijke uren. En de ontlading die er was toen het applaus uitbarstte, die was echt onbeschrijfelijk. Weet nog dat ik naast Jeroen stond en fluisterde: kijk, zeshonderd man staat recht, allemaal, voor ons! Al was het licht half uitgevallen in het laatste bedrijf, voor ons was de avond een succes.

Daarna eindelijk weer de familie zien in de foyer en een drukte van jewelste. Maar wat een roes, wat een euforie bij ons! Wij holden door de gangen, dronken de wodka die Michel had meegebracht als toi , spraken met een echte prins (die trouwens niet single bleek te zijn) en vergaten elke vermoeidheid van de afgelopen weken. Dit was het dan, de kop was er af. Eigenlijk konden de recensies ons niet zoveel schelen, denk ik. Voor mij maakten ze alleszins niets uit, positief of negatief. Want ik ben trots op al ons harde werk, op Hans en Karina's aanstekelijke enthousiasme, op het bedrijf dat in ons heeft geloofd, in al die jonge mensen die zo eerlijk en puur zijn in wat ze willen maken. Op het feit dat ik ze vrienden kan noemen. 

Tja en nu begint de reis doorheen Nederland...Tot nu toe zijn de zalen warm (nu ja, de mensen IN de zalen) en hartelijk. Elke voorstelling is heel anders: soms wat lollig en daardoor heel vrij, soms ontzettend gefocused en strak. Maar elke keer groeit ie en ik ondek de zwakke en sterke plekken in mijn rol. Ik hoop dat we blijven uitproberen en elkaar blijven verrassen. Verder kan ik alleen maar zeggen dat ik het geweldig vond en ik kan niet geloven hoe snel het is gegaan! Maar ja: time flies when you're having fun! 

Dank u ieder
en een dikke kus van Tanya


Maandag 24 september

Ik stop een weekje met dit log, ben door andere werkzaamheden niet in staat de komende drie voorstellingen van de drie zusters te bezoeken, en ik vind dit niet te plaats om een dagboek bij te houden over de andere zaken des levens, dat wordt wel een beetje erg opdringerig, trouwens ik houd geen dagboek bij, dan alleen in mijn eigen onleesbare handschrift via agenda's en ander soort papier, in ieder geval niet digitaal. Dit log kan best eventjes zonder mij. Tot gauw of ooit.

Vrijdag 21 september

Het is nu vrijdagavond, drie dagen na de premiere en weet nog steeds niet hoe ik verder moet met dit schrijfsel. Er is inmiddels veel kritisch geschrjf in de kranten voorhanden, de een vindt het mooi de ander niet, de een looft het decor en de ander schrijft het weg, weer een ander vindt dat ik het stuk niet goed heb bewerkt, heb het in het geheel niet bewerkt, dan zou ik dat er wel bij gezet hebben, weer een ander schrijft een vreemd verhaal over een samovar in de avond editie van de NRC, dat de volgende dag in de ochtend editie ongecensureerd , dus uitgebreid, en daardoor nog vreemder is, en steeds van verkeerde historische betekenis van het cadeau geven van een samovar uitgaat.

Maar het meest geschokt ben ik door de verwijten dat de spelers te jong zijn. Zoekt u, dames en heren van de pers eens wat leeftijden op van acteurs en actrices in de grote en kleine zalen die zonder problemen het leeftijdsprobleem leken te hebben geelimineerd, en ineens moeten mijn spelers over de knie. Zo helpt de pers ieder initiatief om leven te persen in het nederlands toneel door slordigheid om het leven. Het is onverstandig om op de kritiek in te gaan, het is aandacht geven aan iets dat negatief was, en dat moet je niet willen. In de Times Literary Supplement stond zo'n mooi stukje waarom je dat niet moet doen, en het is waar, je kan beter je mond houden, en als je het dan niet laten kan alleen feitelijke onjuistheden aan te kaarten. Dat ga ik zeker doen maar nu nog niet. Alleen krijgt heer Takken de samovar binnenkort om zijn oren, want die heeft zijn lezers gewoon aantoonbaar verkeerd ingelicht.

Afgelopen woensdag speelden we in den Bosch voor heel veel bezoekers, meer dan menig prestigieus gezelschap met volwassen en ervaren acteurs dezer dagen mag ontvangen. Er was een voorbespreking waar ik de bezoekers vroeg wat hun motivatie was om naar deze voorstelling te komen: de een om het stuk, de ander omdat het door louter nieuwe acteurs werd gespeeld, de ander omdat hij de programmering van van den Ende blindelings vertrouwt, weer een ander omdat ze zelf een van drie zussen was. De voorstelling die volgde was wat kwalitiet betreft gelijk aan die van de premiere, alleen zonder die nervositeit. De spelers waren moe, ze hadden flink doorgefeest na de premiere, en misschien was het die vermoeidheid die hen vrijer maakte, en hen nog spontaner aan het werk zette. We hadden weer een paar regeltjes geschrapt op plekken waar we inzakkingen vermoedden en werden prompt beloond door de programmeur van het theater die de spelers een drankje aanbod en hen enthousiast vertelde hoe de avond in een oogwenk voorbij was, veel te snel, ze had er nog wel uren van willen genieten.

Gisterenavond met het grootste deel van de cast naar een try out van Ciske de Musical geweest, een uitzinnig uitverkocht Hoorn genoot met volle teugen van dit nieuwe spectakel dat geheel uit het eigen van den Ende laboratorium vandaan komt, mooie muziek van Vrienten, werkelijk originele muziek, flitsende show, dat zal wel goed gaan met dat altijd weer ontroerende verhaal van het Amsterdamse straatschoffie.

Het gewone leven herneemt stukje bij beetje zijn normale vorm, voel me vermoeider dan bij vorige premieres, de inzet is ook wel erg groot geweest. Decorbesprekingen voor Moeder Courage, rolbezettingen voor repertoire voor het volgend seizoen, planning voor de nieuwe auditieronde voor het volgende cum laude project vullen nu de dagen, het zal nog wel eventjes duren voor ik een ritme terugvind waarbij webloggen weer gewoon wordt. Het is merkwaardig dat ik nooit verander in mijn betrokkenheid bij wat de spelers verder gaan doen met ons stuk, ik ga ze vaak volgen, tot ze genoeg van me krijgen, het stuk is nu immers van hen en ik moet ze loslaten. Maar ik zal mijn best doen in ieder geval die ene trouwe lezer die reageerde op dit geschrijf niet teleur te stellen.