Tanya Zabarylo speelt Irina in 3 Zusters & schrijft over haar belevenissen

Aloha Blogspotters
Hans heeft me gevraagd wat te schrijven aangezien hij het niet meer kan doen vanwege andere werkzaamheden en natuurlijk omdat hij niet meer bij de voorstellingen is! Wel was Hans er in Amstelveen. Waarover later meer. 

Ach, hoe gaat het met ons? Deze week waren we voor het eerst sinds juli vier dagen vrij en deze dagen kwamen niet bepaald ongewenst. Ik merkte ook aan mezelf dat ik het soms een opgave vond om te spelen en weer met nieuwe dingen te komen en daarbij ook de anderen te verrassen. Maar ik wijd dat toch aan de vermoeidheid. Het was ook allemaal niet niks. Sommigen van ons vluchtten Amsterdam uit, naar de eilandjes of zelfs naar Italie, nietwaar Jeroen. En straks treffen we elkaar weer in Leeuwarden. 

Maar laten we het eens (zoals beloofd) over Amstelveen hebben. Het was op z'n zachts gezegd niet echt een topavond. Wat er vaak gebeurt bij deze groep (soms ook ten goede) is dat wij elkaar meesleuren in stijl en in sfeer, waarschijnlijk omdat we nog niet ervaren genoeg zijn om individueel staande te blijven. En we zaten eronder. Dat merkte ik alleszins aan mezelf: hoorde mezelf praten, was veel te klein... Dus toen Hans in de pauze kwam vertellen dat hij het niet goed vond, was dat natuurlijk niet leuk maar wel juist om te doen. De vierde akte gingen we dan ook in met hernieuwd vuur en wisten we het wel goed te maken. Ik voelde me ontevreden met mezelf en worstel nog steeds met mijn miezerig mannetje monoloog, elke keer probeer ik andere dingen, maar ik weet nog niet of ik er de essentie weet uit te puren. Nu ja: de dag erna gingen we naar Groningen, en zie: de muze was bij ons, en het werd weer een hele leuke voorstelling voor een volle zaal. Soms wil je als acteur zo graag vatten hoe het kan dat het de ene avond lukt en de andere niet. Of waarom jij denkt dat het vreselijk was, maar het publiek het geweldig vond achteraf. Of omgekeerd. Is het concentratie? Is het de band zaal- podium die magisch geladen moet zijn? Is het de elektriciteit onder spelers? 

Nog een gedenkwaardige avond was Apeldoorn. Een van de leukste voorstellingen tot nu toe: veel nieuwe dingen. En wat er gebeurde bij mijn monoloog (ja jongens, als ik schrijf gaat het ook over mij!) was dat ik niet lette op Anne die ertussendoor komt met zinnetjes, maar dat ik volledig zelf mijn tempo bepaalde. Waardoor bijvoorbeeld: ik ben zo ongelukkig, nu echt een lading kreeg. Nu ja, ik was dus blij, laten we het daarop houden. Wat die avond nog gebeurde, was heel wonderlijk. We hadden op de heenreis ook al in de file gestaan en verwachtten nu naar Amsterdam te vlammen. Maar niets was minder waar. Een ongeluk gebeurde enkele honderden meter voor ons en we heben een uur volledig vastezeten op de snelweg. Gelukkig hadden we drank en nootjes en een sterrenhemel, en hadden we elkaar. Nu kan ik ook zeggen dat ik tussen RIJDENDE auto's heb gerend op de A1, want toen de file verdween stond ik nog ergens bij het andere busje... Oi wat een leven. 

Morgen zien we elkaar in Leeuwarden, tot dan!
Tanya

------------------------------------------------------

28-09-07
Door: Tanya Zabarylo

Dag dag Bloggers
Het is een tijdje geleden dat er nog iets uit onze pen is gevloeid, maar wie kan ons dat kwalijk nemen? Een avant en een premiere zijn gekomen en gegaan en vanaf toen is de tournee officieel begonnen: Three sisters, life on the road. Maar laat ik bij het begin beginnen. De opbouw naar de premiere toe met al onze try outs maakte dat we ons allemaal redelijk zeker van ons stuk waren op de betreffende avond. Alle puzzelstukjes waren gevallen (de belangrijkste toch), tussen de scholen bestond geen verschil meer, het licht was er, het decor en de kostuums. Nu nog een zaal vol Amsterdams publiek en klaar! Niets meer aan doen! 

Ik was niet zozeer zenuwachtig, eerder een non stop gevoel alsof ik zou flauwvallen, maar ziedaar! De eerste galm van de klok weerklonk en alle spanning viel van ons af. en wat hebben we genoten. Het publiek reageerde als een dolle op elke witz en de zaal van zeshonderd man was doodstil wanneer het hoorde. Gelukkig hadden wij het circus aan de ingang niet meegekregen: met rode lopers, fotografen, cameraploegen en overboekingen. Nee, wij waren het gezin Prozorov en friends voor twee en half heerlijke uren. En de ontlading die er was toen het applaus uitbarstte, die was echt onbeschrijfelijk. Weet nog dat ik naast Jeroen stond en fluisterde: kijk, zeshonderd man staat recht, allemaal, voor ons! Al was het licht half uitgevallen in het laatste bedrijf, voor ons was de avond een succes.

Daarna eindelijk weer de familie zien in de foyer en een drukte van jewelste. Maar wat een roes, wat een euforie bij ons! Wij holden door de gangen, dronken de wodka die Michel had meegebracht als toi , spraken met een echte prins (die trouwens niet single bleek te zijn) en vergaten elke vermoeidheid van de afgelopen weken. Dit was het dan, de kop was er af. Eigenlijk konden de recensies ons niet zoveel schelen, denk ik. Voor mij maakten ze alleszins niets uit, positief of negatief. Want ik ben trots op al ons harde werk, op Hans en Karina's aanstekelijke enthousiasme, op het bedrijf dat in ons heeft geloofd, in al die jonge mensen die zo eerlijk en puur zijn in wat ze willen maken. Op het feit dat ik ze vrienden kan noemen. 

Tja en nu begint de reis doorheen Nederland...Tot nu toe zijn de zalen warm (nu ja, de mensen IN de zalen) en hartelijk. Elke voorstelling is heel anders: soms wat lollig en daardoor heel vrij, soms ontzettend gefocused en strak. Maar elke keer groeit ie en ik ondek de zwakke en sterke plekken in mijn rol. Ik hoop dat we blijven uitproberen en elkaar blijven verrassen. Verder kan ik alleen maar zeggen dat ik het geweldig vond en ik kan niet geloven hoe snel het is gegaan! Maar ja: time flies when you're having fun! 

Dank u ieder
en een dikke kus van Tanya