Zo internetvrienden, hier ben ik weer (willens nillens) met mijn verslag van de vorige week.
Wij speelden achtereenvolgens in Leeuwarden, Rotterdam, Wageningen en Enschede. We troffen elkaar in Leeuwarden na vier daagjes vrij en moesten elkaar en de concentratie even terugvinden. Ook was er een fout gebeurd bij de catering waardoor die er niet was. Vervelend. Je merkt wel op tour dat het spelen vaak wordt beinvloed door de sfeer in het theater vooraf: is er een gezellige foyer, krijg je een drankje, is er lekker eten enz. Het Leeuwardse publiek was nogal afwachtend, zeer beleefd, maar wel met heel veel jongeren in de zaal, wat heel fijn was. Wat nogal genant was, was dat ik per ongeluk mijn klokje de zaal in slingerde, maar gelukkig vielen er geen gewonden...
Nadien was er een nabespreking met de jongeren (leerlingen drama) en dan blijkt toch dat zij heel veel meekrijgen van de bedoeling van onze interpretatie en genieten van onze vitaliteit. Ik merk dat het meerendeel van de negatieve kritiek komt van het echte theaterpubliek (de regisseurs en acteurs), maar dat 'de gewone mens' er erg van geniet. En dat is toch uiteindelijk onze bedoeling. In de foyer hadden we nog een paar gesprekken met de groep ivm het behouden van concentratie en het terugvinden van de kern van het verhaal dat we willen vertellen. Het ging van engagement tot technische aanwijzingen zoals articulatie. Hoe moeten we elkaar uit blijven dagen?
In Rotterdam was ik zo opgetogen als een dartel hert vanwege het bezoek van mijn twee beste vriendinnen die ik sinds juli niet meer had gezien. Het voelde fijn om twee paar steunende ogen in de zaal te voelen. Wij voelden ons in ons spel gaan als een trein en amuseerden ons kostelijk. Maar toen kwam Hans in de pauze achter en maande ons aan om rustiger te worden, niet te snel te gaan. Soms vergeet ik ook dat ik een accent heb waar sommige mensen echt aan moeten werken. Ik ben namelijk Vlaams... Maar op zich vind ik het niet zo erg dat het eerste en tweede bedrijf heel snel en jeugdig is: zolang drie en vier daar maar een reactie op zijn. Maar Hans heeft gelijk dat niet elke zaal hetzelfde is, en dat we ons tempo moeten aanpassen aan de accoustiek ervan. Oh ja: mijn vriendinnen vonden het geweldig.
Vraag me niet al te veel over Wageningen, ik was namelijk behoorlijk onder invloed. Ik had last van acute hoofdverkoudheid en heb onder een paar ibuprofens het proberen vol te houden. Maar dat neemt niet weg dat de voorstelling niet goed liep: de dokter en Tuzenbach (resp Ian en Michel) probeerden heel veel mooie dingen uit. Vooraf hadden we onder het eten een paar dingen besproken die beter konden. Bijvoorbeeld de carnavalsscene: die herhaalt zich iets te vaak in energie met de liedjes. Dus hebben we besloten daar wat tempoverschillen in aan te brengen en dat werkte gelukkig heel goed. Verder was Irina er wel, met of zonder verkoudheid, ze ging alleen wat vaker zitten...
Aha Enschede! Voor mij zeker een van de leukste tot nu toe! Juiste combi van spanning en ontspanning en een heel erg warm publiek. Ik geloof dat het einde nog nooit zo goed ging. Al met al was het een schitterende week: hoop dat we op deze lijn doorgaan...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten